کفش های کوهنوردی را می توان به دسته های A/B یا احتمالاً B نیز اختصاص داد. سپس دسته کفش های تریل دویدن نیز وجود دارد.
کفش کوهنوردی در بانه به‌طور خاص برای پیاده‌روی و کوهنوردی طراحی نشده‌اند، اما به‌خاطر زیره‌های آفرود غیر لغزنده‌شان، اگر مسیرها خیلی ناهموار نباشند و چمدان‌ها بسیار سبک باشند، برای این کار نیز مناسب هستند.
به خصوص برای طرفداران فوق سبک، این کفش ها به دلیل وزن بسیار کم، جایگزین مناسبی هستند. بسته به نیاز و ترجیحات شخصی خود، می توانید کفش هایی با یا بدون غشای ضد آب تهیه کنید.
از آنجایی که کفش های تریل دویدن معمولاً از پارچه سبک و مواد مشبک ساخته می شوند، البته به اندازه کفش های پیاده روی یا پیاده روی ساخته شده از چرم یا چرم مصنوعی مقاوم نیستند.
کفش های کوهنوردی یا نزدیک شدن برای نزدیک شدن ها و فرودهای سخت کوهنوردی طراحی شده اند، که به طور خاص به این معنی است: نه برای خود صعود، بلکه برای راه رسیدن به صخره و بازگشت دوباره.
از آنجایی که اغلب زمین های چالش برانگیزی وجود دارد که باید قبل از تور واقعی کوهنوردی و همچنین در هنگام فرود، به ویژه هنگام صعود در کوهستان غلبه کرد، کفش های پایین محکم و در عین حال سبک وزن دارای یک به اصطلاح “منطقه کوهنوردی” در نوک کفی بسیار منفذدار هستند.
به عنوان یک قاعده، کفش های نزدیک نیز دارای لبه محافظت از قلوه سنگ هستند. کفش های اپروچ باید پا را محکم ببندند، به همین دلیل برش نسبتاً باریکی دارند.
از آنجایی که آنها در زمین های دشوار نیز امتیاز خوبی کسب می کنند، به عنوان جایگزینی اسپرت برای کفش های کلاسیک پیاده روی به طور فزاینده ای محبوب می شوند.
چکمه ها انتخاب بهتری هستند زمانی که بسته سنگین می شود و زمین شیب دار و دشوار می شود. بزرگترین مزیتی که چکمه ها به شما ارائه می دهند بدون شک ثبات بالاتر در ناحیه مچ پا است.
زیرا شفت به این معنی است که پای شما با امنیت بیشتری در کفش می‌نشیند. این بدان معناست که مچ پای خود را با سرعت کمتری می‌پیچانید که خطر آسیب را نیز به حداقل می‌رساند.
بنابراین اگر برنامه های بلندپروازانه ای دارید، چکمه ها انتخاب ایده آلی هستند. اما در اینجا نیز گاهی اوقات تفاوت های بسیار زیادی بین کفش های پیاده روی، پیاده روی و کوهنوردی وجود دارد.
