گوجه فرنگی سیاه گیاه گلدار از خانواده گل شب بو (Solanaceae) که به طور گسترده برای میوه های خوراکی آن کشت می شود.
گوجه فرنگی که به عنوان یک سبزی برای اهداف تغذیه ای برچسب گذاری شده است، منبع خوبی از ویتامین C و لیکوپن فیتوشیمیایی است. میوه ها معمولاً به صورت خام در سالاد خورده می شوند، به عنوان سبزی پخته سرو می شوند.
به عنوان مواد تشکیل دهنده غذاهای آماده مختلف و ترشی استفاده می شود. علاوه بر این، درصد زیادی از محصول گوجه فرنگی در جهان برای فرآوری استفاده می شود.
محصولات شامل کنسرو گوجه فرنگی، آب گوجه فرنگی، سس کچاپ، پوره، رب، و گوجه فرنگی خشک شده در آفتاب یا تفاله خشک شده است.
بوته‌های گوجه‌فرنگی معمولاً بسیار منشعب هستند و 60 تا 180 سانتی‌متر (24 تا 72 اینچ) گسترش می‌یابند و در هنگام باردهی تا حدودی دنباله‌دار می‌شوند، اما تعداد کمی از آنها فشرده و قائم هستند.
برگها کم و بیش کرکدار، به شدت بو، مرکب به شکل پینه ای و تا 45 سانتی متر (18 اینچ) طول دارند. گل های پنج گلبرگ زرد، 2 سانتی متر (0.8 اینچ) قطر، آویز و خوشه ای هستند.
میوه ها توت هایی هستند که قطر آنها از 1.5 تا 7.5 سانتی متر (0.6 تا 3 اینچ) یا بیشتر متغیر است. آنها معمولاً قرمز، مایل به قرمز یا زرد هستند.
اگرچه انواع سبز و بنفش وجود دارد، و شکل آنها از تقریبا کروی تا بیضی و کشیده تا گلابی شکل متفاوت است. هر میوه حاوی حداقل دو سلول از دانه های کوچک است که توسط خمیر ژله ای احاطه شده اند.
این گیاه به هوای نسبتاً گرم و نور زیاد خورشید نیاز دارد. این گیاه عمدتاً در گرمخانه ها در آب و هوای سردتر رشد می کند. معمولاً گوجه‌فرنگی‌ها را می‌چسبانند.
می‌بندند یا در قفس می‌بندند تا ساقه‌ها و میوه‌ها را از زمین دور نگه دارند، و آبیاری مداوم برای جلوگیری از پوسیدگی انتهای شکوفه و ترک خوردن میوه‌ها ضروری است.
